Lieve allemaal,

Hoe is het in Nederland? Nog bedankt voor de leuke reacties op ons vorige blog en alle blogs daarvoor. Wij kijken daar stiekem toch wel iedere keer naar uit hoor, dus blijf maar reacties geven!

De vorige keer waren wij gebleven in La Paz. Vanuit La Paz namen wij de nachtbus naar Sucre. Je moet weten dat er vele meningen zijn over nachtbussen in Bolivia. Niet geheel onterecht, want er gebeuren vele ongelukken. In ons geval kochten wij een kaartje bij de busmaatschappij ‘Bolivar' en kwamen wij de volgende dag, samen met onze bagage, veilig in Sucre aan. Wij merken dat er vele luie toeristen zijn die hun trein en/of bus kaartjes bij dubieuze bureautjes kopen. Ga gewoon naar het busstation of treinstation en koop je kaartje zelf! Het kost haast geen moeite en het scheelt een hoop extra kosten!!

Sucre is de voormalige hoofdstad van Bolivia waar tegenwoordig alleen nog het justitieel paleis is gevestigd. Het heeft een prachtig centraal plein waar omheen witte gebouwen staan. Toen wij daar waren werd het centrale plein gerenoveerd, niet echt een leuk plaatje. Vanuit Sucre namen wij de bus naar Potosi (hoogste stad ter wereld, 4070 meter). Dit is een mijnstad waar vroeger zilver naar boven werd gehaald. Het was een van de grootste en rijkste steden ter wereld, maar ook deze stad ging ten onder aan haar succes. Tijdens de busreis kregen wij te maken met onze allereerste Boliviaanse roadblock (nadat Sten gezegd had dat hij wel eens een roadblock wilde meemaken). Daardoor moesten wij even omrijden en besloten wij om dezelfde dag nog door te gaan naar Tupiza, wederom met een nachtbus. Dit keer was het meer een lokale bus met stinkende locals, maar ook dit keer ging alles weer goed. Wij kwamen ongeveer rond 2 uur middernacht in Tupiza aan en kregen een basic kamer aangeboden voor 8 hele euro's. De volgende dag zijn wij natuurlijk (op aandringen van Madeleine) van hotel gewisseld en hebben wij meteen onze 4-daagse jeep tocht naar ‘s werelds grootste zoutvlakte (Salar de Uyuni, 12.106 vierkante kilometer) geregeld (via Tours El Grano de Oro). Heel toevallig waren er ook 2 andere Nederlanders die op dezelfde dag weg wilde gaan. Zo werd het een gezellig Hollands uitje! Ja, Nederlanders zijn reislustige mensen, je komt ze overal tegen op deze wereld en na 9 maanden reizen is dat helemaal niet meer zo erg.

Tsja, dan denk je na 9 maanden toch al heel wat gezien te hebben, maar wat wij in die 4 dagen allemaal gezien hebben, slaat toch echt nergens op! Het was echt fantastisch, wonderbaarlijk, gruwelijk, mooi, schitterend en van een andere planeet! Het was dan ook niet zo raar dat de chauffeur om de 5 minuten moest stoppen, zodat wij foto's konden maken. De landschappen, vulkanen, meren, dorpjes, Lama's, Alpaca's en Flamingo's waren adembenemend. Ook pakten wij nog even een hoogte van 5000 meter mee en een heerlijk warme hotspring op ruim 4000 meter hoogte. Iedere dag reden wij ongeveer 8 uur (zonder pech) en sliepen wij in heerlijke budget onderkomens. Wij hadden naast een goede chauffeur ook een hele goede kok die goed voor ons zorgde. Helaas spraken zij geen Engels, maar onze medereisgenoten spraken wel Spaans en dat maakte het wel een stukje makkelijker. Ja, het Spaans wil toch nog niet echt vlotten hoor, helaas. De laatste dag stond in het teken van de zoutvlakte. Het voelt toch raar als je daar bent. Het lijkt net als of je op een bevroren meer bent waar een laag sneeuw op ligt. Ook die dag werden er weer vele foto's gemaakt, maar dit keer gekke foto's, want daar is de zoutvlakte ideaal geschikt voor. Na 1 nacht in het vreselijke Uyuni (en dat is het echt) geslapen te hebben, pakten wij om 4 uur ‘s ochtends de bus naar Chili. Dit werd een leuke herinnering, want het ging iets anders dan vooraf gedacht.

Het stempelen van de paspoorten verliep nog zonder problemen. Het blijft toch altijd iets speciaals als je van het ene naar het andere landgaat. Tussen Bolivia en Chili moesten wij van bus wisselen en dat ging niet geheel vlekkeloos. Na 3 uur wachten kwam de bus eindelijk en konden wij naar de Chileense grenspost waar wij weer redelijk streng werden gecontroleerd. Daarna konden wij eindelijk door naar Calama waar wij door een lekke band pas rond 9 uur in de avond aankwamen. Ook hadden wij nog een discussie met de chauffeur over de prijs die wij voor deze bus moesten betalen. Hij wilde meer hebben dan wij van te voren gehoord hadden en gaf ons met een hoop leugens aan dat hij toch echt wilde dat wij de hogere prijs zouden betalen. Maar, ja veel keuze hadden wij niet, want wij zaten nog in de bus en konden niet in the middle of nowhere uitstappen en besloten toch maar om de hogere prijs te betalen.

Wij hadden die dag al ongeveer 17 uur gereisd en besloten maar om nog eens een10 uur durende nachtbus naar Copiapo te nemen. Daar zitten wij nu in een prijzig schimmelig hok met wifi en een warme douche. Morgen gaan wij door naar La Serena wat aan de kust van Chili ligt en vanuit daar gaan wij door naar Santiago. Dus het reizen op grote hoogte is na een maand eindelijk voorbij wat vooral Madeleine erg fijn vindt.

Het verschil tussen enerzijds Peru, Bolivia en anderzijds Chili is toch wel heel erg groot hoor. Niet alleen in prijs, maar ook in ontwikkeling. Als je in Chili bent dan waan je je in een modern ontwikkeld land en in Peru en Bolivia is dat een ontwikkelingsland. Onze voorkeur gaat voorlopig nog uit naar Bolivia, een prachtig land!

Liefs Sten en Madeleine (professionele wereldreizigers)