Voor de liefhebber,

Momenteel zitten wij alweer in La Paz (Bolivia) dat op ruim 3600 meter hoogte ligt. Gelukkig zijn wij al redelijk gewend aan de hoogte en ondervinden wij nog nauwelijks problemen. Wij zagen trouwens net dat er nog maar 100 dagen over zijn van onze reis. De tijd gaat nu toch wel heel erg snel hoor, voordat wij het weten zitten wij aan de koffie met gebak aan de keukentafels van onze pa's en ma's. Daar kijken wij eerlijk gezegd nog helemaal niet naar uit hoor, want het reizen is en blijft helemaal top, heerlijk al die vrijheid! Maar goed wij waren in Cuzco gebleven waar Sten op het punt stond om een 5 daagse Salkantay trekking te doen naar Machu Picchu.

De avond voor de trekking kreeg Sten ook last van hoogteziekte en dat was niet zo fijn. Het is blijkbaar heel normaal dat je op de derde dag nog last kunt krijgen van de hoogte. Maar goed als een echte man ging hij de dag erna gewoon op pad om samen met 4 andere mensen Machu Picchu te bereiken. De eerste dag verliep vrij rustig en liepen wij gelukkig maar 10 kilometer. Gedurende die dag begon hij zich steeds beroerder te voelen en moest hij veelvuldig naar de bosjes rennen om daar een heerlijke boodschap achter te laten. De tweede dag zouden wij naar het hoogste punt (4625 meter) van de trekking gaan. Het begin verliep natuurlijk voor geen meter, maar met een stukje Hollandse doorzettingsvermogen en na het slikken van verschillende medicijnen rende hij zo naar de top. De uitzichten naar en op de top waren fenomenaal. Het enige wat er ontbrak was natuurlijk mijn vrouw. Die dag liepen wij 20 kilometer en ik was natuurlijk helemaal gebroken. De derde dag liepen wij 10 kilometer door een stukje jungle waar ik veelvuldig felgekleurde orchideeën zag. Het ging die dag alleen maar naar beneden en dat vonden de benen niet zo heel fijn. Je moet ook weten dat hij gedurende de trekking zijn eigen backpack met een inhoud van ongeveer 12 kilo droeg. Het moet natuurlijk wel een uitdaging blijven. De laatste dag werd een ware martelgang, want wij mochten ruim drie uur bergop lopen. Bovenop de berg stond namelijk een Inca ruïne op ons te wachten met een prachtig uitzicht op Machu Picchu. Gelukkig hadden wij ook die dag weer goed weer en konden wij optimaal van de uitzichten genieten. Nadat wij 5 kilometer bergop hadden gelopen, mochten wij daarna 5 kilometer naar beneden lopen. Waar de rest van de groep de trein nam aan het einde van de laatste dag, besloot hij om nog eens 10 kilometer te wandelen naar het stadje waar wij de laatste avond in een hotel zouden doorbrengen. De volgende dag gingen wij dan eindelijk naar Machu Pichhu! Het verhaal achter Machu Picchu is bijzonder en volgens mij is het daarom ook zo populair. De ruïnes zelf kunnen bij lange na niet tippen aan die van Angkor Wat of de Chinese muur, maar de locatie hoog in de bergen blijft bijzonder. Die avond is hij veilig per trein en bus weer teruggekeerd in Cuzco waar zijn vrouw al ongeduldig op hem zat te wachten.

Wij hebben nog een paar dagen in Cuzco doorgebracht en zijn daarna per bus naar Puno gereden. Madeleine is helaas niet naar Machu Picchu geweest, want de reis ernaar toe is al vrij uitputtend laat staan de terugreis. In Puno hebben wij een beetje lopen relaxen aan Lake Titicaca. Wij hadden geen zin om iets toeristisch te doen, want het was toch niet de moeite waard. Sten heeft wat foto's gemaakt van een lokale markt en werd daarbij achtervolgd door een oud vrouwtje die niet op de foto wilde. Daarna zijn wij per bus naar Copacabana gegaan wat in Bolivia ligt. De grensformaliteiten verliepen soepel en al vrij snel waren wij weer van Lake Titicaca aan het genieten. Het is van de Boliviaanse zijde gezien toch een stuk mooier. Ook nu hadden wij geen zin in iets toeristisch, de busreis was ons inziens al iets te toeristisch met alleen maar toeristen. Gisteren zijn wij in La Paz aangekomen waar de mannen gewoon op straat staan te pissen en waar je overal pizza's kunt bestellen (dat is wel het rare van Peru en Bolivia hoor). Vanuit de bus hadden wij een prachtig uitzicht op de stad en kregen wij de kans om een paar mooie foto's te maken. Vandaag gaan wij voor het eerst in 9 maanden wat souvenirs kopen en buskaarten regelen voor onze reis naar Sucre. Verder willen wij nog naar de zoutvlaktes om vanuit daar naar Chili door te reizen. Het zal een hectische, maar leuke periode worden, want op 19 oktober vliegen wij vanuit Santiago door naar Punta Arenas wat helemaal in het onderste puntje van Chili ligt. Er waren nog plannen om Paaseiland te bezoeken, maar dat gaat deze keer niet lukken.

Liefs Sten en Madeleine