Greetings vanuit Kiwiland!!!

Van lekker warm in Azië, naar ietsje kouder in Australië en dan nu naar het kouder dan koude Nieuw-Zeeland. Wij mochten een poosje meegenieten van de ergste sneeuwval die hier in 30 jaar was gevallen. Het zorgde voor een prachtig decor met besneeuwde bergen en weilanden. Ook was het natuurlijk wel een beetje raar om sneeuwballen naar elkaar toe te gooien, het is immers hartje zomer volgens ons bioritme! Al het natuurgeweld zorgde er wel voor dat het begin van onze reis hier iets anders verliep dan wij hadden gedacht. Namelijk met een geannuleerde vlucht! Gelukkig konden wij nog omgeboekt worden naar een latere vlucht in die middag. Die ging gelukkig wel en uiteindelijk met een vertraging van meer dan twaalf uur kwamen wij in Christchurch aan (tja dat krijg je ervan als je budget wil vliegen). De eerste twee dagen hebben wij in een hostel doorgebracht en even bijgeslapen, want wij hadden inmiddels al twee nachten op het vliegveld geslapen en weinig tot geen slaap gehad. Christchurch zelf is een beetje een spookstad geworden. De 'city centre' is nog steeds afgesloten en de tekenen van de aardbeving zijn nog duidelijk te zien. Gesprongen ramen, ingestorte huizen en verlaten gebouwen. Dus ook niet echt veel te doen, behalve dan dus bijkomen. Vrijdag 19 augustus zijn wij dan eindelijk met ons autootje op pad gegaan en kon ons Kiwi avontuur pas echt beginnen en was road trip nummer 2 een feit!!

Ons eerste bestemming zou Lake Tekapo zijn. Daar zijn wij ook aangekomen na een schitterende reis door veel natuur en bergen (met ondertussen wat koeien, schapen, varkens, Alpaca's en rendieren langs de weg). Lake Tekapo was echt adembenemend mooi, maar helaas was de accommodatie daar al vol (wij verblijven in de YHA hostels, lekker ‘goedkoop'). Dus op naar onze volgende bestemming Mount Cook. Bij het Lake alvast een kamer voor die avond geboekt dus daar hoefden wij ons geen zorgen meer over te maken. Onze reis ging verder door een schitterend landschap met als eindpunt de grootste berg van Nieuw-Zeeland: 'Mount Cook.' Hier zijn wij twee dagen gebleven en hebben een wandeling gemaakt over een ijzige berg met een schitterend uitzicht op Mount Cook. Daarna zijn wij ‘snel' (als Sten nou niet overal zou stoppen voor een foto, zucht) naar Oamaru gereden waar wij onze eerste pinguïns hebben gezien. Het waren de zeldzame Yellow-eyed pinguïns. Vanuit hier zijn wij weer snel verder gereden richting Dunedin. Onderweg zijn wij nog gestopt bij de miljoen jaren oude Moeraki Boulders. Dit zijn rondvormige gesteentes die vanbinnen met kristallen zijn bekleed. Daarna zagen wij onze eerste echte zeehonden bij de vuurtoren van Moeraki! Er waren er echt enorm veel en ook nog eens baby zeehondjes. Maar toen, toen gebeurde er iets onbeschrijfelijks aan het einde van die dag in Dunedin. Nu hadden wij in Oamaru al twee pinguïns in de verte gezien, zonder daarvan een foto te hebben gemaakt en hier baalden wij een beetje van. Gelukkig volgde er nog een herkansing in Dunedin. Na een redelijk onveilige rit en een flinke wandeling door de duinen lag Sten gewapend met de camera in het zand om mooie plaatjes te schieten van de Yellow-eyed pinguïns. Wat wij zagen waren geen pinguïns, maar zeehonden en de zeldzaamste zeeleeuwen van de wereld. Verdorie dachten wij, wij willen pinguïns zien (over verwend klinken gesproken)! Sten ging dus weer naar zijn schuilplaats en eindelijk tegen 6en kwamen er vier Yellow-eyed pinguïns het strand op waggelen! Maar Madeleine zat een stuk verder op, die zichzelf nu aan het vervloeken was dat zij niet met Sten was meegegaan. Maar dichtbij zou zij komen...... Struikelend over het strand, door de bosjes (om de pinguïns niet af te schrikken), met vallen en opstaan wist zij uiteindelijk een punt te bereiken waar ook zij de pinguïns super goed kon zien. Dit, mede, omdat deze pinguïns niet wisten wat zij wilden en het water 10 keer in en uit gingen (waren een beetje bang voor de grote, luie, boze zeehond die hun weg versperde) voordat de angsthaasjes het strand op kwamen. Zo snel was Madeleine namelijk ook weer niet!

Met een super gevoel verder gegaan naar het plaatsje Te Anau om vandaar uit de Milford Sound te bezoeken. Ook dit was weer een prachtige rit al viel het uitje naar Milford Sound in het water. Wij hadden een boottour geboekt om daar rond te kijken (was de beste manier om dit te doen was ons verteld), maar helaas heeft het de hele dag geregend en was het mistig dus de 'postcard' plaatjes zijn niet aan ons voorbij gekomen. Dit was natuurlijk wel balen, maar geluk kun je niet altijd hebben en dat was dus deze dag.

Toch de volgende dag vol goede moed weer doorgegaan naar Wanaka. Deze rit was ook weer adembenemend mooi. Langs veel meren, de hoogte in, fenomenale uitzichten en wat nog meer wel niet. Aangekomen in Wanaka ons opgemaakt voor wat wij hier van plan waren te gaan doen namelijk....................... skydiven vanaf 15.000 feet. Ja, jullie lezen het goed!! Alleen kon dit helaas de eerste dag dat wij gepland hadden niet doorgaan, vanwege te hevige wind. Ons opgegeven om het de volgende dag nog een keertje te proberen en deze keer ging het door!! Wij zijn dus uit een vliegtuig gesprongen op een hoogte van 15.000 voet!! Oké, oké wel met iemand anders, omdat wij zelf natuurlijk niet weten hoe dat allemaal werkt. Het was echt onbeschrijfelijk geweldig!! Eerst de zenuwen van het gaan, dan de zenuwen van dat het bijna komt en de zenuwen zijn op zijn top als je weet dat jij degene bent die als volgende gaat springen. Eenmaal uit het vliegtuig is dat allemaal weg en is het super deluxe gaaf!! Zelfs Sten vond het leuk, terwijl hij er nog meer tegenop zag dan Madeleine!!

Maar we hadden niet veel tijd om van deze geweldige ervaring na te genieten, want wij moesten snel weer verder. Die zelfde dag nog doorgereden naar Franz Josef en Fox Glacier. Dit was ook weer een schitterende rit door allemaal berggebieden en fantastische uitzichten op meren, strand en de oceaan. Aangekomen in Franz Josef eerst even alle adrenaline laten zakken en ons opgemaakt voor de volgende dag. De dag erna zijn wij namelijk een dagje gletsjer wezen hiken op de Fox Glacier. Ook weer een mooie dag en een ervaring rijker. Is best vreemd om over l ijs te wandelen, wetende dat ijs ook kan smelten. Maar even een actief dagje gehad, voordat wij de dag erna alweer door gingen rijden naar onze volgende bestemming. Nee, echt veel rust zit er voor ons nu niet in, want er is veel te weinig tijd om zoveel geweldigs van dit land te bezoeken!!

Onze volgende bestemming was Punakaiki. En dan met name het bezoeken van de zogeheten 'Pancake Rocks' en zijn 'blowholes'. Deze gesteenten zijn platte (duh) gebergten aan de rand van de oceaan waarbij sommige gesteenten zo gevormd zijn dat er water uit gespuwd wordt op sommige momenten. Dit ook mee mogen maken en van kunnen genieten. De rest van de dag lekker even rustig aan gedaan, want best veel inspannende zaken gedaan de afgelopen dagen en het hoofdje van Madeleine vond dat niet zo fijn!! Maar de volgende dag zeker weten wel weer doorgegaan naar onze volgende bestemming: 'Nelson'. Dit meer als tussenstop om de dag erna naar Picton te gaan en de ferry naar Wellington te pakken. Tussendoor nog even gestopt vlak voor Westport om een zeehonden kolonie te spotten. De kolonie was zeker groot, maar wij konden niet zo dichtbij komen als de vorige keer dus na een paar foto's maar weer doorgegaan.

Nu zitten wij dus in Picton te wachten op onze ferry, zodat ons avontuur op het Noordereiland van start kan gaan. Dit schijnt 's werelds mooiste, maar ook meest dure ferry tocht van de wereld te zijn. Maar wat hebben wij een geweldig mooie start op het Zuidereiland gehad. Wat zal er ons toch nog te wachten staan.......

Liefs Sten en Madeleine