Namaste allemaal,

Hoe is het in het koude Nederland? Als je ons vorige verhaal hebt gelezen dan bevinden wij ons nu ergens op 5000 mtr hoogte waar het erg koud is. Helaas zitten wij nu, na 9 dagen,weer in Kathmandu. Hieronder volgt het hele verhaal van hoe, wat en waarom.

De eerste dag gingen wij, samen met onze gids/drager, in goede stemming, op en top vol energie en met goede moed met de bus naar ons startpunt, Besi Sahar. Het was echt een dramatische busrit, want de chauffeur reed als een gek (denk aan kleine bergwegen, afgrond naast je, auto's die elkaar passeren wat gewoon niet kan en af en toe hobbel je zo dat de bus gewoon bijna omvalt!) en het was ook nog eens een rit van 7 uur. Wij kwamen totaal uitgeput op onze eerste bestemming. Maar nog wel met goede moed en in goede stemming. Toen doorgegaan met een tweede bus naar onze eindbestemming Nadi Bazar met op het eind nog een stuk wandelen. Verbleven in een klein guesthouse, koude kamers, maar het was er gezellig er werd goed voor ons gezorgd en het eten was lekker. Hadden ook best honger na deze lange dag. Toen in bed gekropen om ons voor te bereiden op de tocht van de volgende dag. In de ochtend, blijken achteraf, begonnen bij Madeleine toen de problemen al. Zij had ontbijt besteld en begon dit te eten, maar op een gegeven moment kreeg zij na een paar happen niks meer naar binnen. Wij horen iedereen al zeggen, gewoon proberen te eten, maar het leek alsof er een slot op haar keel kwam en alles wat nog geprobeerd werd naar binnen te krijgen kwam er niet in. Maar oké dachten wij, niks ergs, gewoon doorgaan, is niet erg voor een keer. Doorgegaan met de lange wandeltocht naar Jagat. Het enige wat Madeleine daar nu nog over kan zeggen is "O MY GOD." Wat een slagveld was dat. Aangekomen in Jagat (1300 mtr hoogte) helemaal kapot, maar nog niet op. Sten was ook wel moe en op (droeg nog een tas van +/- 12 kg en nog de cameratas), maar voelde zich nog wel oké, hij had nog frisse moed. De moed ging bij Madeleine toen al wat zinken. Het eten ging namelijk nog steeds niet en er gingen maar hele kleine beetjes naar binnen, voordat haar keel weer op slot zat. Maar nog steeds niet het ergste denken, is gewoon even zo, wel energie naar binnen krijgen en weer rusten en dan op naar de volgende dag. In Jagat verbleven wij in een wat groter guesthouse, kamer voor maar 150 roepie. Is echt helemaal niks. De naam zijn wij even kwijt helaas, maar het was iets met een eco hotel tegenover een soort van internet café, dat nooit open was. Het eten was ook prima hoor, heerlijke thee, garlic soup (echt een aanrader), tibetan bread (net een oliebol, alleen dan in een platte vorm) en gebakken aardappelen (beetje erg gekruid).

De volgende dag vroeg opgestaan en klaargemaakt voor de wandeltocht naar Dharapani (1900 mtr hoogte). Het was weer een slagveld (oké Madeleine is een beetje dramatisch, zal in de loop van de tijd wel anders worden, maar het baalgevoel overheerst nog al dus alles wordt nu nog een beetje heel erg zwart ingezien!!) en onderweg ging het lichtje van Madeleine langzaam maar zeker uit. Op het midden aangekomen in Tal waar Madeleine haar echte eerste laagste energiepunt ooit heeft gehad. Zij was helemaal gebroken op, kreeg er nog steeds geen eten in en daarbij kwam nog eens dat zij diarree kreeg. Na een langere rustpauze leek het beter te gaan dus toch verder gegaan naar Dharapani. Ook onder invloed van wat pillen e.d. Wat later dan gepland uiteindelijk aangekomen waarbij Madeleine in het guesthouse neergestort is op bed. Letterlijk en figuurlijk. Was zij eerder al gebroken, nu was het echt helemaal op. Besloten om een extra rustdag te nemen de volgende dag om bij te komen. Alleen helaas bracht die rustdag niet wat wij hoopten dat die zou brengen. Madeleine haar conditie verbeterde niet. Toen de lastige, moeilijke en ongelooflijk rotte beslissing hebben (moeten) maken om terug te gaan. Sten heeft deze beslissing uiteindelijk gemaakt moeten wij ook eerlijk zeggen, omdat Madeleine eigenlijk niet terug wilde, omdat Sten er nog redelijk goed bij zat (ja, het was voor hem ook zwaar en hij had ook rust nodig op zijn tijd, maar hij kon het allemaal nog wel aan) en dit iets was wat hij graag wilde doen en naar uitkeek. Maakte de beslssing er ook niet makkelijker op. Maar, oké Sten heeft uiteindelijk de knoop doorgehakt en we zijn dus teruggegaan. Vooral met in ons achterhoofd dat als het nog erger zou worden met Madeleine, wij straks hoger zouden zitten en het dan vele malen lastiger zou worden om terug te gaan en misschien zelfs ergens gered zouden moeten worden. Dus dat het een juiste beslissing was weten wij wel degelijk!

De terugreis ging ook met ups en downs. Moesten natuurlijk wat wij heen hadden gelopen ook terug lopen en dat met vele malen minder energie dan voorheen. Het wel vele malen rustiger aangedaan, veel meer rust genomen en ook tussendoor nog een extra rustdag genomen. De conditie van Sten bleef op zich oké (had nog makkelijk de top kunnen bereiken), al werd hij de laatste dag verkouden. En ik weet niet wie het allemaal weet, maar nu dan iedereen, Sten houdt er niet van om verkouden te zijn en doet dan heel erg zielig. En dan moet Madeleine, met haar lage energie en conditie, dat ook nog eens aanhoren (viel wel mee hoor). Maar oké dat gedaan, want ook hij had het zwaar op het laatst en zijn energie ging ook naar beneden. Hij moest natuurlijk alle beslissingen nemen, voor Madeleine zorgen, voor zichzelf en noem alles maar op. En dat heeft hij heel goed gedaan!! Hij heeft echt gebikkeld en is ontzettend lief en goed voor Madeleine geweest. Dat moet ook zeker weten gezegd worden, want ook hij kan heel erg lief en verzorgend zijn! (dat wisten jullie toch al?) Maar doorgezet, op onze lippen gebeten, Sten is niet onderuit gegaan, Madeleine 1 keer (blauwe plek op mijn stuitje, ook erg fijn), wat op zich al wonderbaarlijk is gezien de wegen (liever gezegd gewoon zand, stenen, water waar wat iets op een weg leek op gemaakt was) niet zoals de wegen zijn in Nederland. Maar, ja in Nederland hebben wij niet zulke bergen. En uiteindelijk aangekomen in Kathmandu. Ook met op de terugweg een dodemans rit op de kleine wegen, waar het lijkt alsof er geen regels zijn en je gewoon doet wat je wilt. En, o wat was dat wel een fijn gevoel. Gebroken, helemaal op, en ontzettend moe. Toch nog even langsgegaan bij de organisatie waar wij de gids/drager en route bij hadden geboekt. Moeten toch ook wel zeggen dat hij schrok toen wij daar aankwamen en hij bleef maar vragen wat hij voor ons kon betekenen en of hij wat voor ons kon doen. Helaas krijgen wij het geld van de rest van de trip niet terug (maar, dat is in Nederland ook niet zo), maar we de hotelovernachting die wij in Pokhara al hadden geboekt en de slaapzakken hoefden wij ook niet voor de volle 16 dagen te betalen. Wat dat betreft hebben wij wel een goede organisatie uitgezocht om dit bij te boeken. ACME in Kathmandu. Hier ook het gevoel bij (wellicht wel een beetje natuurlijk) dat wij niet zo erg opgelicht worden, zoals bij andere zaken. Want dat is wel zo in Nepal, blanken worden gezien als wandelde ATM machines. En dat verteld de overheid de mensen ook gewoon, dat zij meer moeten vragen van blanke mensen, want die kunnen het wel betalen!!! Daar beginnen wij ons wel een beetje aan te ergeren (Sten is er echt helemaal klaar mee, zijn wij in Nederland ook zo??) en vandaar dat wij proberen alles zo goedkoop mogelijk te houden, maar wel goed voor onszelf te zorgen. Vandaar wel weer hetzelfde (iets duurdere) hotel (Tibet Guest House aan Thamel Road) geboekt en gisteravond naar "ons" restaurantje (Road House Café) gegaan en lekker eten besteld (pizza en pasta) en daar ontzettend van genoten. Want met Madeleine gaat het steeds beter. Ook mede dankzij de paracetamol en diarreeremmers, maar de diarree is er gelukkig niet meer en het honger gevoel en het kunnen eten komt ook weer terug! Nu hebben we ook een bakkertje gevonden. De broodjes pindakaas smaken goed hoor. Voor nu zitten wij dus de komende dagen in Kathmandu, bijkomen, beetje rondlopen en tot rust komen. Volgende week vliegen wij waarschijnlijk al door naar China (we hebben tenslotte een visum voor 60 dagen), waar wij ook rustig aan gaan doen, met natuurlijk wel een uitstapje naar de Chinese Muur en al het andere, want die gaan wij ons absoluut niet laten mislopen, na alles wat er nu al gebeurd is. Voor nu goedemorgen allemaal en tot het volgende (hopelijk weer wat betere) verhaal.

Liefs Sten en Madeleine (beide iets uitgedund)

ps 1. Wij hebben nog wel mooie foto's gemaakt, helaas niet van de top, maar wel van de vele mooie andere natuur, mensen, dorpjes etc. die wij gezien hebben en waar wij van genoten hebben!

ps 2. Even wat tekst van Sten: Wij willen absoluut geen slimme opmerkingen horen over het feit dat we dit niet hadden moeten doen omdat we net uit het ziekenhuis kwamen. Je komt maar 1x in Nepal (nou ja nu dus 2x, want ik zal diie tocht nog een keer doen) en dan moet je gewoon de bergen in! Voor mij waren het tot nu toe de beste 8 dagen van onze trip, het leven in de dorpen beviel mij wel. Helaas kon Madeleine het niet helemaal aan, maar no hard feelings. Als je het niet probeert, dan kun je net zo goed terug naar huis gaan en dat zijn wij echt niet van plan hoor.